Samotność

 

Bycie samotnym to nie to samo, co bycie samemu.

Ja nie byłam sama, ja byłam samotna.

Samotność przyniosła mi smutek i poczucie opuszczenia. Czułam się niewidzialna.

Możemy mieszkać w wielkim mieście, w zatłoczonym mieszkaniu. Mieć partnera, męża, żonę, rodziców, znajomych, przyjaciół i nadal możemy czuć się samotni. Przez większość życia byłam samotna, pomimo tego, że otaczało mnie mnóstwo osób.

Gdy poroniłam pierwsze dziecko (opisuję to w poście: link), tak naprawdę nikt o tym ze mną nie rozmawiał. Każdy, kogo to dotknęło, przeżył to na swój sposób, tak jak umiał. Pozamykaliśmy w sobie ból i żal, głęboko upychając w zakamarki duszy. Potrzebowałam wtedy wsparcia, silnego ramienia i rozmowy. Zamiast tego zakładałam maskę silnej kobiety.

Kiedy przychodziły na świat nasze dzieci, towarzyszyła mi tylko samotność. Na zewnątrz byłam opanowana, silna, a tak naprawdę w środku - przerażona, niepewna siebie. Starałam się nie być problemem, nie być ciężarem, nikomu nie zawadzać. 

Wzięłam na siebie dużo. Za dużo. Czułam się odpowiedzialna za siebie, za rodziców, za męża, dzieci, za wszystko dookoła. Często zostawałam sama z problemami, troskami i obawami, udając silną.

Teraz Wam się do czegoś przyznam. Najbardziej samotna czułam się wtedy, gdy byłam niezniszczalna. Gdy byłam silna, silna ponad wszystko. Kiedy nie pozwalałam sobie na słabość, kiedy o nic nie prosiłam. Kiedy wysyłałam sygnały, że ze wszystkim sobie poradzę. Sama, sama, sama.

Sama rozwiązywałam problemy, sama wychowywałam dzieci... Będąc w związku byłam samotna.

Nie czułam się zrozumiana, bo przestałam tłumaczyć. Nie czułam się wysłuchana, bo przestałam mówić.

W końcu powiedziałam sobie: dość!!! 

Dłużej tak nie mogłam, Zrozumiałam, że nie potrafię prosić o pomoc, że nie umiem dzielić się obowiązkami, tak jak moja mama. Silne kobiety z super mocą!!! Zobaczyłam, że to kobiety w moim rodzie stoją w męskim, że walczymy z mężczyznami o wszystko. Po co?! Co chciałam przez to udowodnić?!

Powoli zaczęła się moja transformacja. Stałam się inną kobietą- delikatną, czasami uległą (a co!!!).

Było ciężko, ale nauczyłam się prosić, gdy potrzebowałam pomocy. Przestałam wykonywać męskie zajęcia, choć nadal umiem je robić. Otworzyłam się przed mężem- mówiłam czego się obawiam, co lubię, a co mi przeszkadza. Zaakceptowałam fakt, że mogę być zmęczona, mieć gorszy dzień.

Pokazując siebie taką SILNĄ, nie mogłam oczekiwać, że ktokolwiek będzie chciał mnie wspierać, czy mi pomagać, albo po prostu przy mnie być. Bo i po co? Teraz kiedy już staję w kobiecym, kiedy pokazuję siebie taką kruchą i delikatną, dostaję wsparcie, szacunek, bo jest na to przestrzeń.

Zatem, gdy czujesz się samotna, to zastanów się czy przypadkiem nie pokazujesz się światu jako ta niezniszczalna, z nadludzką siłą, tak jak ja kiedyś.

Jeżeli czujesz się samotna/samotny i nie wiesz jak sobie poradzić z uczuciami, które ci towarzyszą, a chciałabyś/ chciałbyś uzdrowić tą część siebie, to zapraszam cię na sesje.

Jeżeli uważasz, że komuś pomoże to co tu przeczytałaś/przeczytałeś, to proszę udostępnij ten post. 

Zapraszam Cię również do komentowania.

Pozdrawiam Was kochani.