"Wyrwał mi moje dziecko!"

Niedziela rano. Jestem w czternastym tygodniu ciąży. Mam plamienia.

W piątek byłam u lekarza po tym jak spadłam ze schodów w pracy. Zapewniali mnie, że wszystko jest w porządku!

To skąd te plamienia!?

Martwię się!
Mąż i rodzice też.

Bóle się nasilają, a krew mocniej leci. Nie ma na co czekać, jedziemy do szpitala.

 Po drodze straciłam dużo krwi. Na miejscu pielęgniarka szybko reaguje. Sadza mnie na ławce przed gabinetem i każe czekać na lekarza.

Czas mija. Pielęgniarka jeździ windą góra-dół, góra-dół, szukając doktora. 

Mówi do mnie: ,,Wszystko będzie dobrze, TO się da uratować''.

  Wkoło mnie robi się coraz większa kałuża krwi. Ból przeszywa całe moje ciało. 

Płaczę i ,,umieram'' ze strachu. 

Mąż cały czas jest przy mnie, głaszcze i tuli. Z drugiej strony mama. Choć nie dała po sobie poznać, to dziś myślę, że była równie przerażona jak ja.

Nie rozmawiamy. Tylko czekamy w niepewności. 

Pielęgniarka nadal szuka lekarza. Wciąż powtarza te same słowa: ,,Wszystko będzie dobrze, TO się da uratować''.

Kałuża krwi się powiększa, a mój strach sięga zenitu. Cały czas modlę się, by nasze dziecko przeżyło. W końcu jest -  przyszedł lekarz! Pani wprowadza mnie do gabinetu. Szczęście miesza się z bólem i lękiem, ale wierzę, że teraz będzie już dobrze. Ciągle mam w głowie zapewnienia pielęgniarki: ,,Wszystko będzie dobrze, TO się da uratować''.

Lekarz usiadł przede mną, włożył rękę między moje nogi i ...wyrwał mi nasze dziecko!!!

  Wyrwał mi moje dziecko!!!

Bez słowa, bez rozmowy, tak po prostu...

W tym momencie nie wiedziałam co się stało. Nie mogłam w to uwierzyć. Jak on mógł?! Co on zrobił?! Przecież miało być wszystko w porządku! A on je wyrwał!!!

Ból jaki przeszył moje ciało, jest nie do opisania. I to uczucie - nie da się go opisać słowami. Oszukana i okradziona! 

Położył moje maleństwo na tą zimną ,,nerkę''. Pokazali je mojej mamie, a mnie zabrali na zabieg. 

 Po powrocie do domu wszyscy mnie pocieszali. Słyszałam: ,,Tak się zdarza", ,,Czasami tak bywa", ,,Jeszcze będziesz miała dziecko", ,,Szybko zapomnisz".

Niestety, tak się właśnie stało.

Przez jedenaście lat nie pamiętałam. Urodziłam troje wspaniałych dzieci, a o tym jednym zapomniałam...

Któregoś dnia, słuchając opowieści pewnej kobiety, która urodziła martwe dziecko, wszystko do mnie wróciło. Każdy szczegół. Długo płakałam. Czułam, że nadszedł czas by o tym porozmawiać. 

Przede wszystkim z mężem. Zdałam sobie sprawę z tego, iż to poronienie, wcześniej w moim życiu było tylko ,,suchym faktem''. Dzięki temu, że pozwoliłam tą stratę, to uczucie dopuścić do siebie, mogłam przeżyć żałobę po moim dziecku.

 Pewnej nocy przyśnił mi się sen. Zobaczyłam w nim wysokiego, szczupłego, czarnowłosego chłopaka o brązowych oczach. Czułam, że to było nasze pierwsze dziecko. Rano, przy śniadaniu, mąż powiedział, że miał dziwny sen. W tym śnie byłam ja i jakiś chłopak, który był wysoki, miał ciemne włosy i brązowe oczy, a ja przedstawiłam mu go, jako naszego syna.
Byliśmy zdumieni, że oboje mieliśmy podobny sen.
Postanowiliśmy nadać mu imię - Karol.

Teraz ma swoje miejsce w naszej rodzinie.

Jest naszym pierwszym dzieckiem.

Dziś dużo o tym rozmawiamy. I mimo, że jest nam ciężko, gdy myślimy o tamtym dniu, to łatwiej nam zaakceptować to, co się stało.

Akceptacja daje uwolnienie od osądów i złości. Przynosi WYBACZENIE. Mi przyniosła.

Jeżeli przeszłaś przez podobną tragedię, ale nie ukoiłaś bólu związanego z nią. Nie pozwoliłaś sobie przeżyć tej straty. Czujesz, że już czas, ale nie wiesz, jak masz o siebie zadbać. To zapraszam cię na sesje. Wesprę cię w tym procesie. Będę ci towarzyszyć i stworzę atmosferę, w której będziesz czuła się bezpiecznie.